Z trudem mozna dostrzec zarys sciezki. Oczy zalewa pot z sola splukana z czola. Po 20 minutach marszu jest sie mokrym jak pod prysznicem. W lesie rownikowym panuje niemilosierny upal, wszechoobecna jest takze wilgoc. Powietrze ani drgnie co poteguje dusznosc. To paskudne uczucie braku tlenu, jest tym gorsze, kiedy ma sie swiadomosc, ze niewiele mozna zrobic. Las, jakby zamarl. Tylko gdzieniegdzie slychac cykady oraz chalasliwe papugi, ktore ledwie widoczne, przelatuja nad koronami drzew. Najwieksze wrazenie robia ary. Ogromne ptaki, o intensywnie czerwonym ubarwieniu. Wygladaja jak nierzeczywiste nawet w tym tropikalnym klimacie. 

Ulge przynosci deszcz - cieply i niezwykle intensywny. Podczas opadow temperatura powietrza obniza sie wprawdzie symbolicznie, ale przynajmniej na kilkanascie minut wraca poczucie komfortu. Las rownikowy jest rozny, choc dla laika roznice te nie sa oczywiste. Gdzies jest wiecej palm, gdzie indziej lian, lub epifitow. Na mnie najwieksze wrazenie robia monumantalne drzewa, wysokie na 60 metrow, o imponujacej srednicy, korzeniach skarpowych siegajacych kilkunastu metrow. Napatrzyc sie na nie nie sposob - zreszta tylko tyle zostaje, bo aparatem w zaden soposob nie da sie ujac tego ogromu.