Blisko miesiąc temu zawyrokowałem, że lada chwila spadnie pierwszy śnieg (na podstawie ICM). Śnieg oczywiście spadł i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby dwa dni potem stopniał. W międzyczasie śniegu nawet przybyło, choć wczoraj zaczął wyraźnie topnieć. Świstakom to pewnie wszystko jedno i tak poszły spać, ale mnie ta sytuacja trochę denerwuje. Żadna to przyjemność chodzić po mokrym, przepadającym śniegu. Liczę, że może w drugiej połowie października przyjdą jeszcze lepsze czasy. Sądząc po zapiskach Jegomościa (ks. Stolarczyka), to pod Tatrami już różnie bywało. Można mieć zatem nadzieję, że pogoda się poprawi.

Dla porządku odnotuje jednak, że w Zakopanem (na Kalatówkach) odbył się koncert jazzowy. Trochę nawet posłuchałem, ale raczej umiarkowany ze mnie meloman. Na dobrą sprawę to nawet nie wiem, kiedy się kończy a kiedy zaczyna jazzowa nuta. Jak dla mnie każdy ichniejszy przebój brzmi dokładnie tak samo. Trzeba mieć chyba nieco bardziej wprawne ucho.

Najważniejszą jednak sprawą, godną odnotowania, jest pewne zaszczytne przedsięwzięcie, w którym od kilku dni biorę udział. Z ramienia Towarzystwa Oświatowego z Kościeliska prowadzimy z Jaśkiem Krzeptowskim zajęcia w szkołach trzech podhalańskich wsi. Oczywiście opowiadamy o Tatrach, bo każdy przecież przyzna, że ważniejszego tematu nie ma. Właściwie dziwię się, że nie ma, przynajmniej w szkołach na Podhalu, przedmiotu tatrologii obok matematyki, biologii, chemii czy fizyki. Naszym "tatrzańskim opowieściom" przysłuchuje się zwykle dwadzieścia parę osób, z których większość jest szczerze zainteresowana. Warto podkreślić już sam fakt, że dzieci zostają specjalnie w szkole po lekcjach, żeby dowiedzieć się jaka jest różnica między liśćmi olszy szarej i buka, żeby wiedzieć dlaczego drewno zostawia się w lesie i w jaki sposób powstały granity tatrzańskie. Patrząc na  skupione twarze nad pędem jodły lub rysujące regle tatrzańskie wraca we mnie wiara w rozum ludzki. Do tej pory częściej towarzyszyło mi przekonanie, że ludzie na ogół mają powierzchowne zainteresowania. Tymczasem okazuje się, że w narodzie drzemie potencjał, który trzeba jedynie rozbudzić i zainspirować do działania. W naszym przypadku nie jest to nawet szczególnie trudne, bo Tatrami zwyczajnie dość łatwo można się zarazić. Nas z kolei motywuje przekonanie, że kto jak kto, ale o Tatrach najwięcej powinni wiedzieć górale. Być może w przyszłości relacje parkowców z  "Marysią" i "Jędrkiem" będą o niebo poprawniejsze, bo, pisząc nieco górnolotnie, oparte na zrozumieniu przyrody i w ogóle idei powstania parku. Wiedza ta musi być rzetelna i możliwie najszersza. Znać Tatry to dużo więcej niż wiedzieć jak się nazywają szczyty i doliny. Topografia to zaledwie alfabet, ale żeby nauczyć sie czytać, trzeba poznać skały, rośliny, zwierzęta, wody, klimat, jaskinie itp. O naszej dydaktycznej przygodzie napiszę za jakiś czas, poczekamy na rozwój sytuacji.

Przy okazji tego wpisu chciałbym osiągnąć jeszcze pewien cel. Mamy na www.poznajtatry.pl różne statystyki, które pokazują liczbę osób odwiedzających stronę. Niestety, moim zdaniem,  żadna z nich nie jest wiarygodna. W związku z tym mam prośbę, aby osoby odwiedzające nasze www. potwierdziły jednym zdaniem swoje zainteresowanie stroną zaznaczając, skąd pochodzą, czym się zawodowo zajmują. No i najważniejsze napiszcie co na stronie jest Waszym zdaniem najbardziej wartościowe, a co należałoby poprawić. Odpowiedzi prosimy kierować na adres poznajtatry@op.pl.